Bu yazıyı, Sivas Alperen Ocakları’ndan bir kardeşiniz olarak, tam manasıyla Muhsin Yazıcıoğlu’nun davasına inanmışlara yazıyorum…
Aynı zamanda kimseden hiçbir izin almadan, kimsenin fikirlerine ve düzeltmelerine gerek duymadan kaleme alıyorum. Yalnızca ne düşündüğümü anlayın istiyorum.
Bu anlatacaklarım, Muhsin Başkan’ın vefatından sonra geçen on dört yıl boyunca içimde biriktirdiklerimin kısa bir özeti olacak. Umuyorum ki sadece benim değil, birçok Alperenin de düşüncelerini yansıtmış olacağım…
Başlamadan şunu diyebilirim ki, ben şanslı olanlardandım. Muhsin Başkanı görmek, onunla sohbet etmek hatta yakından tanımak nasip oldu. O dönemlerde küçüktüm. Hatırladıklarım sadece, etrafımdaki insanların, özellikle de babamın ve en yakın arkadaşlarının yaşadıkları heyecandı.
On yaşındaydım. Pek aklım ermiyordu. Onları bu kadar heyecanlandıran ne olabilirdi? İçlerinde yanan bir ateşle, Muhsin Yazıcıoğlu ve onun inandığı her şey için savaşıyorlardı. Bazen günler, geceler boyunca uykusuz kalıyorlar, zaman zaman evlerini, işlerini, ailelerini ihmal ediyorlardı. “Dava” için yaşamak, her şeyden daha önemli hale gelmişti…
Bazen yoruluyorlardı ama her zaman çok mutlulardı. Başkanla alakalı her şey gözlerinin gülmesi için yetiyordu…
Ama sonra…
Babam, birlikte yürüdüğü arkadaşlarını ve inandıkları uğruna savaşan Adamı kaybetti…
Ben bunu sadece yakın çevremizin kaybı zannederken, ancak on dört yıl sonra bütün bir ülkenin ve o ülkenin geleceğinin kaybı olduğunu anlayacaktım…
Doğruydu, Muhsin Başkana dünya hayatında ulaşmak mümkün değildi artık… Ama göz ardı edilen bir gerçek de vardı. Muhsin Başkanın inandıkları, ilelebet yaşayacaktı. Zaten onu Muhsin Başkan yapan şey de bu inançtı. İlay-ı Kelimetullah için Nizam-ı Alem…
Alperen Ocakları’nın kapısından girene kadar benim de kavrayamadığım şey buydu işte.
Muhsin Yazıcıoğlu, 21. Yüzyılda inandıkları için savaşan tek liderdi. Kaybettik, kaybettirdiler… Ama şundan eminiz ki, inandıkları asla kaybolmayacak. Şehrin duvarlarına kırmızı boyayla yazdıklarımızı hatırlatmak isterim: “Kanımız aksa da, Zafer İslamın…”
On yaşındayken anlayamadıklarımı, yirmi dört yaşına geldiğimde ancak idrak edebileceğimi bilmiyordum…
Ve şimdi, Muhsin Başkanımızdan, Erhan, Yüksel ve Murat amcalarımızdan ve babamızdan bir miras devraldık.
Davayı devraldık, beraberinde de endişeleri devraldık, içlerinde yanan ateş bizi de yaktı… Şimdi günler, geceler boyunca uykusuz kalan bizler olduk. Yeri geldi ailemizi, yeri geldi geleceğimizi, kariyerimizi, derslerimizi ihmal ettik, tehlikeye attık.
Sizin yaşadıklarınızı ancak kavrayabildik…
Ama benim hala anlamadığım bir şey var; o da kendi içimizdeki kavgalarımız.
Kıymetli büyüklerim…
Artık her birinizden yaşadığınız endişeleri dinlemek, “olmazları” duymak istemiyoruz. Lütfen geleceğe korku ve endişe bırakmayın. “Olacakları” , ”Olabilirleri” anlatın.
Bize sahip çıkın. Ocaklara gelen gençlerin yalnız olmadığını bilelim. Ama artık sadece sokakta değil, masada da yalnız bırakmayın. Bizim ilerlememiz için elinizden geleni yapın ki, bizler de sizden aldığımız bu mirası Allah’ın izniyle daha da ileriye taşıyabilelim.
İnançlarımızı insanlara anlatalım. Kim bilir, belki de ilerde inandıklarımız herkesin inancı olur…
Bu konuda bize yardımcı olan başta Amsterdam Nizam-ı Alem ve isimsiz kahramanlarımız olmak üzere bütün teşkilatlara teşekkür ediyoruz…
Dediğim gibi, Muhsin Başkanın fikirleri yaşayacak elbet, ama yeter ki biz bunları kaybetmeyelim…
ZEYNELHAN SİPAHİ
SİVAS ALPEREN OCAKLARI MENSUBU