İnsanlar bir şeyler yapmaya toplum için faydalı olabilecek şeyler geliştirmeye üretmeye çalışır. Başarı tesadüf değildir. Emek ister. Zaman ister. Fedakârlık ister. Azim ister.
Etrafımızdaki insanları ve onların yaptıklarını konuşmalarını iyi dinleyip gözlemlediğimizde o insanın ruhsal durumu hakkında bilgi sahibi olabiliriz. Çünkü söyledikleri ile yaptıkları bunun kanıtıdır. Dün söylediğini bu o gün unutuyor ise, yaptığıyla söylediği birbirini tutmuyor ise sana ayrı başkasına ayrı konuşuyor ise bu insanda büyük sıkıntı ve kişilik bozukluğu vardır diyebiliriz.
Bazı insanların elinden bir iş gelmez lafla peynir gemisi yürütürler. İnsanlığa faydalı hiçbir şey yapmazlar ama eleştirmeye, bilgisi olmadan fikir üretmeye, karalamaya bayılırlar. Hazıra konma emek vermeden başkasının emeği üzerinden yükselme derdindeler. Kendisi emek vermeden fedakârlık yapmadan başkasının emeği üzerine konan torpillerle bir yerlere gelen insan hiçbir şeyin değerini bilmez. Onun için değersizdir. Harcaması yok etmesi kolaydır. Herkesi kendisi gibi düşünür öyle davranır. Başarının onun nezdinde hiçbir önemi yoktur. Önemli olan torpilin gücü kendisine katkısıdır kazandırdıklarıdır.
Eğer o başarılan geliştirilen ürün ne ise karşısındaki insanın çıkarına ters düşüyor, onun gelirini azaltıyor ya da o başarının içinde kendi adı geçmiyor ise kıskançlık başlar ve çamur atmaya karalamaya çalışır. Bir de gücü yetecek bir mevkide ise tamamen ortadan kaldırmaya çalışır. Bunun için elinden geleni yapar. Bütün tanıdıklarını devreye bile sokar. Yeter ki engellesin kendine bir şey olmasın. Kendi kazancı azalmasın. Rantı artsın. O kadar bencildir ki kendinden başkasını düşünmez. Başkaları sadece lafta önemlidir. Öncelik kendisi ve yakınlarıdır. Her zaman pohpohlanmak sen olmazsan buralar batar gibi övgüler duymak egosunu tatmin etmek ister. Onun egosunu tatmin edecek insanlarla etrafı çevrilidir. O tür insanlarla oturur. Muhatap olur. Kendisine zararı olmayan kendisini eleştirmeyen kuklalar ararlar. Başarısızlığını makamı olmazsa bir hiç olduğunu hissettirmeyecek. Yerinden etmeyecek insanlarla arkadaş olur etrafına toplar.
Bu durum sadece insanlar arasında değil ülkeler arası şiddetli şekilde gelişir ve savaşlara bile neden olur. Kimseyi kendinden üstün gelişmiş, bağımsızlaşmış ülke ya da kişi görmeye dayanamaz. Çıkarlarının azalacağından karşısındaki insan ya da ülkenin gelişip güçleneceğinden kendisine ihtiyacı kalmayacağından korkar.
Kısacası herkes kendisine bağımlı topluluk yaratma ve onları idare etme derdindeler. Elindeki imkân ve gücü kaybetmek başkasına devretmek istemezler. Rabbena hep bana derler. Ellerinde keserle gezerler. Kendilerine yontarlar. Ne yazık ki gözlerini de karınlarını da bir avuç toprak doyurur.
