Maalesef bazı sıkıntılı veliler nedeniyle okullarda öğretmenler görevlerini yapmakta zorlanıyorlar. Hatta yapamıyorlar.
Gördüğümüz kadarıyla sıkıntılı aileler ve onların yaşattıkları sıkıntılardan etkilenen çocukları ve o çocukların okullarda yaşadıkları, yaşattıkları sorunlar öğretmenleri hatta diğer öğrencileri de olumsuz etkilemektedir.
Bazı veliler aile içericinde sorunlar yaşamaktadır. Bu sorunları aşamadıkları için çocukları üzerinden başka bireylerde yaşatmaktadırlar. Özellikle kavga ortamının en çok yaşandığı evlerde yetişen çocuklar sıkıntılı birey haline gelmekte ve bu sıkıntıları farklı şekillerde içine girdiği ortamlardaki okul,oyun alanları gibi yerlerde diğer çocuklara yansıtmaktadır. Çocuk yaşadığı aileden gördüğü şiddet ve sıkıntıları tek başına destek olmadan aşamaz. Ya çok sessiz olur hiçbir şeye aktiviteye katılmaz başarısız olacağını dışlanacağını alay edileceğini düşünür ya da aşırı hareketlidir. Diğer arkadaşlarına ne konuşmaları için nede oyun sırasını onlara vermez. Her zaman kendisini öne çıkarma ilgi toplama takdir alma çabasına girer. Bu durumlarda akran zorbalığı başlar ki hem psikolojik hem de bedensel şiddete maruz kalırlar.
Aile ise kendisinden kaynaklı sorunları bir tarafa bırakır ya da görmezden gelir çocuğun üzerinde farklı baskı oluşturur. Kendi yaşadıklarını çocukları yaşamasın, ezilmesin, küçük görülmesin dışlanmasın kaygısı içerisinde en büyük hataları yaparlar. Bu hataları ise gerek çocuğun arkadaşlarına gerek öğretmen ve okula yüklerler. Bir türlü kendilerinden kaynaklı olduğunu görmez anlamazlar. Bu nedenle okullarda öğretmene ve çocuğun sınıf, okul arkadaşlarına kadar şiddet uygulamaya kalkarlar. Şiddete yönelen bu aile tipi genellikle psikolojik sorunları olan bir aile tipidir.
Bazı çocuklar kendi aralarında yaşadıkları en küçük sorunları kendileri çözemez ve ailelerine iletirler. Aileler ise sorunun kaynağını araştırmak öğretmenle iş birliği içericinde medeni bir şekilde çözmek yerine şiddete başvurur okul basarlar. Öğretmen ve öğrenci dövmeye kalkarlar. Bunu gören çocuğun ne öğretmenine nede arkadaşlarına karşı saygısı kalmaz. Bu çocuklar ömrü boyunca hem kendisi hem de çocuklarını aynı şekilde yetiştirir. Ailesinden gördüğü bildiği öğrendiği budur.
Benim çocuğum yapmaz, evde çok iyi, sessiz, çalışkan diyerek çocuğun aile dışındaki davranışlarını kabul etmiyor. Çocuklarda her insan gibi evde farklı, okulda farklı, aile ortamında farklı arkadaş ortamında farklı davranış ve kişilik sergilerler. Bir türlü aileler bu durumu görmez ve kabul etmez.
Eskiden çocuğu okula getirince bir veli öğretmene eti senin kemiği benim der öğretmene emanet ederdi. O çocuk öğretmene karşı saygı içerisinde eğitimini alırdı. Şimdi ise şımarıklığın verdiği etkiyle ne öğretmene ne arkadaşlarına ileri yaşlarda ise anne babaya bile saygı duymaz sevgi beslemez hale gelindi. Bu durumun birinci sorumlusu anne ve babadır. Çocuğu yetiştirip belli yaşa kadar eğiten onu kendi bilgilerinizle yetiştiren sizsiniz. Sonra o yetiştirdiğiniz çocuğu öğretmenin değiştirmesini ve mucizeler yaratmasını bekliyorsunuz.
Unutmayın ki siz çocuğu evde nasıl yetiştiriyor, yanında ne konuşuyor ve çocuğa nasıl davranıyorsanız çocuk aynı davranışları okulda öğretmen ve arkadaşlarına uyguluyor. Daha sonra da ömrü boyunca öğrendikleriyle yüzleşiyor. Çocuğu kimseyle kıyaslamayın. Bilmediğiniz konularda bilmişlik taslamayın. Bilmiyorum demeyi öğrenin ve öğretin. Bilmemek ayıp değil. Bilmediği konularda bilmişlik taslamak ayıptır. En iyi gözlemci öğretmendir. Öğretmenin çocuğunuz hakkında söylediklerini dikkate alın. Çocuğun yaşına göre davranın. Öğretmenin yerine geçmeye kalkmayın. Siz anne babasınız. Gerekiyorsa biz uzmandan destek alın. Bizi küçümserler, kınarlar, dışlarlar diye endişelenip dedikoduculara kulak asmayın çocuğun geleceğini karartmayın. Önce değişime siz kendinizle başlayın ki sizi kamera gibi çeken örnek alan çocukta görerek yaşayarak öğrensin.