“İşte Bu Bizim Mahalle ALTUNTABAK-Minibüse Bindiğinde Kartal Kıraathanesi SON DURAK.” (3)
(Son Bölüm)
Bizim Mahallenin Yazı bir başka güzel, Kışı daha farklı güzeldi. Kış geldiğinde, misafir kabul etmek, ikramda bulunmak için Komşular sıraya girerlerdi. Buna da Sıra gezmesi derlerdi.
Mahalle büyüklerimiz toplanır, hep birlikte Tel Helvası çekerlerdi.
Mahallenin gençleri, ben dâhil, Tel Helvasının nasıl yapıldığını öğrenmek için dikkatle takip ederlerdi. Tel Helvası yapmak ta öyle yarım saat, bir saatlik kolay iş değildi. Saatlerce sürer ve emek isterdi. İşte paylaşmak, Yardımlaşmak, Kaynaşmak, Komşuluk buda, benim doğup, büyüdüğüm Mahalledeydi.
“İşte Bu Bizim Mahalle ALTUNTABAK-Minibüse Bindiğinde Kartal Kıraathanesi SON DURAK.” (3)
Bizim Mahallenin bir de dere diye tabir ettiğimiz yer vardı. Aslında bu derede 1935’li yıllarda akarsu yu vardı. Dere deki su 1960’lı yıllarda kurudu, susuz kaldı ve o dere toprakla doldurulup, kapatıldı. Dere ara sokak olarak adını aldı. Derenin sonunda da Şaraphane vardı, Bu işletmede faal olarak durmadan çalışır, ticaretini yapardı.
Ancak bu derenin gerçek adı vardı. Dedelerimiz “YILANLI DERE” derlerdi. Ne yazık ki dere kapatılıp, ara sokak adını aldıktan sonra, ne dere, ne de gerçek ismi olan “YILANLI DERE” unutuldu, bu yazımla, sadece anılarımda kaldı. Bu yazım dışında, hiçbir yerde adı da yazılmadı.
Tabii ki burada da evlerde oturan komşularımız vardı. Hepsi kıymetli ve değerli insanlardı.
Dere de, Veli Taştan, Veli Emmi derdik kendisine, Eşi ise Döndü teyze, hemen yanında, Hacı Ali Yerlikaya , Eşi Zeynep Teyze, Oğulları Musa ve Yahya Yerlikaya, Hemen yanında Ali Tokgöz, Fadik Abla, Bitişiğinde Hacı Osman Aydın, Eşi Senem Abla, Oğlu ise Haci Ali Aydın, Onunda yanında, Osman Erdoğan, Eşi Ayşe Abla, Babası Hamza Erdoğan, Kardeşi Rıfat, Eşi Zeynep Erdoğan, Hemen onun da bitişiğinde Cemal ve Münüre Erdoğan ve bu ara caddenin, yani Derenin sonunda, Ana yolun kesiştiği yolda Kadiriye, Oğulları Zeki ve Süleyman Doğan. Bakkal Mehmet Eğri Abinin Evleri Ön yüzü Anayola, Arka yüzü ise Dereye bakardı. Benim Dayım Hasan, Eşi Yengem Kadiriye Kayalar ise hemen onların yanında yan komşularıydı.
Mahallemizle simgeleşen Pazarlarımız da vardı.
Cumartesi Pazarı Halil Rıfat Paşa İlkokulunun arkasına kurulurdu. Bu Pazar oradan kalktı ve bu sefer Briket haneden yani, Yayla kasabının üstünden ana yolun başından, Ticaret Lisesi nin oraya kadar uzanan caddeye Çarşamba pazarı kurulurdu. Bu sefer bu Pazar da buradan kalktı, Şimdi mahallemizin pazarı olmasa da, ancak unutulmadı, anılarda kaldı.
Bayramlar bizim Altuntabak Mahallesinde bir başkaydı. Arefe günü gündüz çocuklar mahallede kapı, kapı dolanır, memmecimin gıliği Amin, Amin bir gılik diyerek, hemi gıliği, hemide Şeker toplar, gecesini ise iple çeker, Altuntabak Camii sinden sabah ezanını okuyan, Hafız Ramis abinin sesini duymak ve Bayram namazını kılmak için en son saaf ta yerini alır, Tüm Mahalle gençleri de dahil o gün hiç ama, hiç uyumazlardı.
Bayram elbisesini erkenden giyen çocuklar, artık çok mutlulardı. Çünkü büyüklerin ellerini öpmüş, bayramlaşmış, almış oldukları harçlıklar, giymiş oldukları pantolon ceplerini, bozuk paralarla çoktan doldurmuşlardı.
“İşte Bu Bizim Mahalle ALTUNTABAK-Minibüse Bindiğinde Kartal Kıraathanesi SON DURAK.” (3)
Mahalle büyüklerimiz ise Bayramın 1.ci gününde, belli bir yerde toplanır, ilkindi ye kadar, Altuntabak mahallesinde ebediyete göçmüş insanların evlerini, yas evidir diyip, onların acılarını unutturmak, gönüllerini almak için o yas evlerini tek, tek dolanırlardı. Bir gerçek vardı, harbiden adam gibi adamlardı.
Başbakan Bülent Ecevit’in 20.07.1974 Kıbrıs barış harekatı olmadan bir yıl öncesi ve Sivas’a her geldiğinde, Altuntabak Mahallesinde ikamet eden, bazı evleri de ziyaret ettiğini, bu Mahalle sakinlerinin, Devletine, Milletine, Cumhuriyetine, Bayrağına, kısacası Vatanına bağlılığını ve hangi görüşten olursa olsunlar, kardeşçe yaşadıklarını da iyi bilirim.
Bizim bu mahallede kimler yetişme diki. Komutan, Siyasetçi, Akademisyen, Yargıtay Üyesi, Doktor, Hakim, Savcı, Sanatçı, Artist, İş Adamı, Eğitimci, Sünnet ci, Yazar, Rektör, Ressam, Tv.Program yapımcısı,Müzisyen, Spiker, Futbolcu, Teknik Direktör, Bürokrat, Senarist, Şair, Pilot, ve Kaptan da yetiştirdiğini, isim, isim olarak ta bilirim.
“İşte Bu Bizim Mahalle ALTUNTABAK-Minibüse Bindiğinde Kartal Kıraathanesi SON DURAK.” (3)
Yıl 1981, Sivas’tan birkaç yıl öncesinden ayrılmışım, ben gurbetteyim. Eğitim, Askerliğim, Kamu hizmetim ve sahne, ben Ankara’da, İkametteyim.
Bir mektup gelir bana, Yıl 1981, mezun olduğum okul olan Sivas Ticaret Lisesi Müdürlüğü adına. Heyecanla açarım mektubu, Sayın Cemalettin Doğan, Bu yıl (1881-1981) Büyük Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün doğumunun 100’cü doğum yılı, sizden Okulumuz mezunu olarak, Okulumuzu Temsilen bu şiir yarışmasına katılmam konusu hususunda;
.Aslında doğruda düşünmüşler, tam adresine gelmişler.
Benim şiir de yazdığımı Okul Hocalarım iyi bilirler. .
Hemen daktilonun başına geçer, yazarım bir üç kıta şiir.
Bunu bir bizim mahalle değil, bir Türkiye bilir.
“İŞTE” bu da benim yarışmaya yazdığım ŞİİR”
KALBİMİZDE ÖLMEDİN ÖLEMEZSİN SEN.
Yeni bir gün doğdu bak yeni bir gün,
Etraf sevinç gözyaşlarıyla doldu o gün,
Mustafa Kemal Doğdu bak, Bu TÜRK ile öğün.
Kalbimizde Ölmedin, Ölemezsin sen.
Evet, Can Dostlar, yazmış olduğum bu Şiirin sadece 1.ci kıtası. Bu şiiri gönderirim 3.kıta olarak okula, tabii ki postayla. Yarışma İstanbul da olduğu için okulumuz da gönderir bu şiiri ilgili kuruma, benim Mezun olduğum okulum ve Mahallem olan Altuntabak adına, Gelir haber bana 3.ay sonra. Heyecanla açarım zarfı, bakarım yarışma sonucu ne olmuş ola. Bende bir mutluluk, sevinçten çığlık , 1.ci olmuşum o şiir kitabının, en ön ve birinci sayfasında. Yazmış olduğum Şiir, Büyük Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün Selanik’teki doğduğu evin yanında. İstanbul’a gitmişim, ödülümü almaya, Gururluyum, Mutluyum, Bu Mahalleli olduğuma ve Mezunu olduğum okuluma.
Minnettarım, Halil Rıfat Paşa İlkokulundan Öğretmenlerim, Ahmet Çevrim, İnci Amca’ya, 4.Eylül Okulundan Kutlu Özen Tomris kaleli ve Sivas Ticaret Lisesinden Orhan Heper, Orhan Özer ve Şerafettin Hocama.
Ankara’daki hizmetim olan 1985 yılının 12.ci ayının sonuna, nakil gelmişim Memleketim olan;
Ekmeğini yediğim, Suyunu İçtiğim Sivas’ıma.
İstemeyerek olsa da, Geldik 3.Bölümlük köşe yazımın sonuna,
Devamı gelecek Dostlar şimdilik bir mola.
Bitmedi kaptan yazımız, Kızılırmak Gazetesinde yelkenler fora.
Havası Sert, İnsanı Mert Sivas’tan tüm can dostlara, Okur larımıza Selam ola.
“İşte Bu Bizim Mahalle ALTUNTABAK-Minibüse Bindiğinde Kartal Kıraathanesi SON DURAK.” (3)
Yazımın içinde İsimleri geçen, Yazamadıklarım da dâhil olmak üzere, Ebediyete göç eden;
Mahalle Sakinlerimize Allah C.C.Rahmet diliyor, Şu anda yaşayan Mahalle Sakinlerimize, Okurlarımıza ve Tüm Türk İslam alemine, Sağlıklı, Mutlu ve Uzun Ömürler diliyor, Yaklaşan Kurban Bayramınızı da şimdiden tebrik ediyorum.
Bir sonraki yazımızda görüşmek üzere;
Hoşça kalın.
Cemalettin DOĞAN