Üretimden güç alamayan ve zenginlik üretemeyen toplumlardan teşekkül bir vilayet olan Sivas’ın kaderi, her geçen gün yoksulluğun dibine evrildi.
Zenginlerin daha zengin olduğu ama fakirlerin daha yoksullaştığı bu sistemle dar gelirli insanlar hayata tutunmak için şaşırmış durumda.
Kamu çalışanı, emekli, dul, yetim, işçi ve çiftçilerden, küçük esnaflardan oluşan Sivas gibi iller, devletin kendine katkı sunduğu kadar pay alan şehirler olduğu için, muhtaçlık kültürüne aşina, yatkın kişilerden oluşur.
Maliye Bakanı Sayın Nurettin Nebati; Bu sistemde dar gelirliler hariç üretici firmalar, ihracatçılar kar ediyor, çarkları dönüyor, dar gelirliler hariç zenginleştik, sözüyle Sivas ve Sivas gibi şehirlerin nasıl yoksullaştığını da ortaya koymuş oluyor.
Çünkü üretime, ihracata dayalı bir alt yapımız yok. Genç istihdamı olmadığı için yaşlı nüfusun yoğun, tüketim ağırlıklı bir yapıya sahibiz.
Bu tip şehirler de muhtaçlık kültürü bağımlılık halini almış ise o toplumun yönetilmesi kolaydır. Yani siyasetçilerin en çok sevdiği ve kendileri için fırsatların çok olduğu bir yapıdır.
Başkalarının zenginliğini kendi zenginliği gibi zanneden, başkalarının elde ettiği kazanımları sanki kendi mücadelesiyle elde etmiş mutluluğunda, savaştan galip gelmiş kahraman edasıyla, kendi yoksulluğunu ilahi adaletin tecellisi gibi kabul eden toplumun, siyasetçilerin sosyal yardım rüşvetine kanmaması imkânsız olur.
İlahiyat kılıfıyla poşetlenmiş söylemlerin insanların tercihlerini etkilediği yoksul ama mütedeyyin bütün yapılar, dünyanın her yerinde aynı şekilde kolay kontrol edilebilen yapılardır. Bağımlıdırlar. Bağımlılık onları kendi iradeleriyle tercih ve teveccühte bulunmalarını önlüyor.
Çalışarak ve üreterek zenginleşmenin önündeki yapısal engelleri kaldırıp, insanları yoksulluk kültüründen çıkarmadan, bağımlılık yapan muhtaçlık kültüründen kurtarmadan Sivas ve Sivas gibi şehirlerin cazibe merkezi olması mümkün değil.
Ayrıca makûs bir kader gibi algılanan “Göç” problemi de ortadan kalkmayacaktır.