Çocuklara Egemenlik Verdik, Yaşamı Vermeyi Unuttuk Mu?

Bir çocuğun gözyaşıyla açılan bir video…
Annesi fısıltıyla anlatıyor: “Sadece bir iğne… Ama 2 milyon dolar.”
Bir başka baba çığlık çığlığa: “Ne olur, paylaşın… Belki biri görür.”
Ve biz ekran başında çaresiz kaldığımız için sessiziz.

SMA… Tıpta adı üç harf ama bir ailenin hayatında yıkım.
Kaslar zayıflıyor, nefes daralıyor, umut tükeniyor.
Bir çocuğu yaşatmak için bilim çare bulmuş ama insanlık o çareyi parayla kilitlemiş.
İlaç var ama ulaşamayan binlerce insan var.

Daha acısıysa şu:
Biz bu ilacı neden kendimiz üretemiyoruz?
Mühendisimiz, bilim insanımız, doktorumuz var.
Ama bu ülkede “çocuk yaşasın” demek için önce para konuşmak gerek.
Çünkü dünya, tedaviyi ümitten değil, kârdan üretmiş.

Bu bir “sağlık sorunu” değil, bu bir vicdan krizi.

SMA ilacı, biyoteknolojik bir üründür.
Evet, üretimi zordur… Ama imkânsız değildir.
Asıl zor olan, bu ülkenin karar vericilerinin bu işe öncelik vermemesi.
Oysa bu millet; tank yapan, insansız hava aracı geliştiren, çip üretimine giren bir millettir.
Çocuklarımızı yaşatacak bir iğne için neden başkalarına el açalım?

Yerli biyoteknoloji merkezleri kurulmalı.
Patent baskılarına karşı devlet duruş göstermeli.
Üniversiteler, sadece teori değil hayat kurtaran bilgi üretmeli.
Ve belki de en önemlisi:
Bu ülkenin halkı, “bir çocuğu yaşatmak” için birleşmeli.

Çünkü bu artık bir ilaç meselesi değil.
Bu, bizim kim olduğumuzun meselesi.

Bugün 23 Nisan.
Çocuklara armağan edilmiş bir bayramı kutlarken,
o çocukların yaşamasını sağlamak da bu milletin en büyük görevi olmalı.

Sadece bayrak sallayan değil,
bir iğneyi umut eden çocuklara da umut olan bir millet…
İşte o zaman, bu bayram gerçekten “hepimizin” bayramı olur.