ZAMAN VE SESSİZLİK: ACININ İKİ SESSİZ ÖĞRETMENİ

Hayat bazen bir kelimeyle yıkılır, bazen bir sessizlikle. Ama her felaketin iki ilacı vardır: zaman ve sessizlik.

Bazı sözler vardır, insanın içine işler, orada yıllarca yankılanır. Mevlana’nın şu sözü gibi:

“Her felaketin iki ilacı vardır: zaman ve sessizlik.”

Hayat kimseye kolay davranmaz. Hepimizin kalbinde, zamanı gelince hatırladığımız yaralar vardır. Birini kaybetmişizdir, bir hayal yıkılmıştır ya da bir dost, bir bakışla yabancı olmuştur. O anlarda insan ne söze sığınabilir, ne de kalabalıklara. Çünkü bazı acılar sadece sessizlikle taşınır.

Sessizlik, insanın kendi kalbini dinleme biçimidir. Gürültü azaldığında, içimizdeki ses duyulur. “Niye ben?” diye sorarız belki… ama zamanla anlarız ki, bazı soruların cevabı yoktur. Sessizlik, kabullenişin ilk adımıdır.

Zaman ise yavaş ama güvenilir bir öğretmendir. İlk gün dayanılmaz gelen şey, bir hafta sonra biraz yumuşar. Bir ay geçer, elini uzatsan yakmaz artık. Bir yıl sonra, sadece bir iz kalır. Zaman unutturmaz; ama acıyı yaşanabilir hale getirir.

Bugün yaşadığın şey, seni yıkıyor gibi gelebilir. Ama hiçbir fırtına sonsuza kadar sürmez. Sessiz kal, nefes al ve zamana izin ver. Çünkü bazen hiçbir şey yapmamak, en güçlü duruştur.

Ve bir gün, dönüp baktığında göreceksin:

Seni yıkan şey değil, seni büyüten şeymiş o.

Felaket değil, zaman ve sessizlik kazanmış.

Saygılarımla.